Η "ηττημένη" γενιά - για το Καγκουρώ του Βασίλη Κατσικονούρη

Δεν είχα την τύχη να δω "Το Γάλα", στην ιστορική εκείνη παράσταση με τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Παπαχρόνη, ούτε οποιοδήποτε άλλο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη - μέχρι χτες, που βρέθηκα στο Εθνικό Θέατρο και είδα το "Καγκουρώ", σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά. Το έργο μιλά για κάτι που μου είναι οικείο ως συγγραφέα, κάτι που έχω περιγράψει κι εγώ στην Ελληνική Ασφυξία αλλά και ο Λευτέρης Καλοσπύρος στην Μοναδική Οικογένεια ή ο Γιώργος ο Χατζελένης στο Βαλκανεύοντας: την "ηττημένη" - όπως λέει, μάλλον υπερβολικά, ένας φίλος - γενιά των γύρω-στα-τριάντα, μια γενιά εξαρτημένη από τους γονείς της, αλλά ταυτόχρονα γεμάτη θυμό και παράπονα για αυτούς (ίσως ακριβώς επειδή είναι εξαρτημένη). Το θεατρικό θίγει κι άλλα θέματα, όπως τις ενοχές (απέναντι στον εαυτό σου και τους άλλους), τις ανθρώπινες σχέσεις γενικά, το ταλέντο και την τρέλα. Το σημαντικό - το αξιομνημόνευτο - είναι ότι το κάνει με έναν τρόπο που όχι μόνο είναι γλαφυρός και καίριος, αλλά είναι και πολύ εντυπωσιακός σε επίπεδο τεχνικής: το (σκηνοθετικό ή συγγραφικό;) εύρημα με το λύσιμο των σκηνικών, λίγο πριν το τέλος, είναι και πολύ ωραίο και υπηρετεί μια πολύ συγκεκριμένη ανάγκη της ιστορίας που εκτυλίσσεται στη σκηνή. Ο δε τρόπος που ο συγγραφέας φέρνει το κοινό ενώπιον της κορύφωσης και της ολοκλήρωσης της ιστορίας αυτής, πρώτα υπαινισσόμενός την -με τις εναρκτήριες ατάκες του Μελέτη Ηλία, στα πρώτα λεπτά της παράστασης-, μετά παρουσιάζοντάς την ακροθιγώς γύρω στα είκοσι λεπτά πριν το φινάλε και, τελικά, αφήνοντάς την να εξελιχθεί μέσα σε όλη της την ωμότητα μπροστά στα μάτια του σοκαρισμένου, συγκινημένου κοινού είναι και τεχνικά εντυπωσιακός και άκρως αποτελεσματικός σε επίπεδο αφήγησης και συναισθηματικής επίδρασης. 

Εκτός από τον προαναφερθέντα Μελέτη Ηλία, εκείνος που εντυπωσιάζει είναι ο Σπύρος Τσεκούρας, στο ρόλο του θείου Τάκη. Ο ρόλος είναι έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά καλογραμμένος, αλλά είναι ο συγκεκριμένος ηθοποιός που τον εκτινάσσει σε ένα άλλο επίπεδο. Άλλωστε, όλο το έργο απογειώνεται από τη στιγμή που μπαίνει στη δράση ο εν λόγω χαρακτήρας, στη σκηνή του δείπνου. 

Αν εξαιρέσεις κάποια σημεία υπερβολικού, παράταιρου μελοδραματισμού (όχι στο φινάλε) και κάποιες ατυχείς επιλογές σε καναδυό λεπτομέρειες που αφορούν τα κοστούμια, έχουμε σίγουρα να κάνουμε με ένα θεατρικό "γεγονός".