Ο κύριος Πάρις δεν με ρώτησε αν ήθελα να κουβαλήσει εδώ πέρα την Ελένη. Αν ήθελα οι ακτές της πόλης μας να πλημμυρίσουν από Έλληνες οπλίτες που μπαστακώθηκαν, για δέκα χρόνια κιόλας, έξω από τα τείχη μας.
Ο κύριος Πάρις δεν με ρώτησε αν ήθελα να βγαίνω κάθε μέρα αρματωμένος -κάθε μέρα για δέκα χρόνια- και να πολεμώ τους Αχαιούς, που στο κάτω-κάτω δεν μου κάνανε τίποτα κι ούτε κι εγώ τους έκανα τίποτα ποτέ μου. Να ρισκάρω τη ζωή μου και η γυναίκα μου να μην ξέρει αν θα γυρίσω σπίτι το βράδυ. Η γυναίκα μου, που κάθε μέρα βγαίνει στα στενά της πόλης και ζητιανεύει για λίγο ψωμί για τα παιδιά μας, τώρα που οι έμποροι από την Τροία δεν περνούν.
Όχι, ο κύριος Πάρις νοιάζεται μόνο να έχει στο κρεβάτι του την ωραιότερη Ελληνίδα. Κι αν ο κόσμος καταστραφεί προκειμένου αυτός να κυλιστεί στα σεντόνια του μαζί της, ο κύριος Πάρις θεωρεί πως καλώς θα καταστραφεί. Έτσι σκέπτονται - κι έτσι θα σκέπτονται για πάντα - οι κακομαθημένοι αρχοντάδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου