Ο θάνατος του Μότσαρτ

Με αφορμή τη χθεσινή επέτειο του θανάτου του Μότσαρτ, ένα απόσπασμα από ανέκδοτο (λογοτεχνικό) κείμενό μου, στο οποίο «κάνει την εμφάνισή» του ο μεγαλειώδης αυτός μουσουργός. Το απόσπασμα δεν διεκδικεί μουσικολογικές δάφνες (δεν διεκδικεί καν δάφνες λογικής σκέψης), καθώς απεικονίζει τις απόψεις ενός επινοημένου και όχι ακριβώς ισορροπημένου προσώπου.

 Η φωνή του ήταν καλή, αλλά απλώς καλή. Είχε μια συνηθισμένη τεσιτούρα και ένα ψεύτικο, υπερβολικά θεατρικό τρόπο για να προσδίδει πάθος στις ερμηνείες του. Με ικανοποιούσε, όμως, το ρεπερτόριό του. Προερχόταν κυρίως από όπερες του Μότσαρτ, που τότε –όπως και τώρα- μού φάνταζαν ως τα πιο κομψά και ευφυή μελοδράματα που γράφτηκαν ποτέ. Ήταν μια απόλαυση για μένα να ανακαλύπτω αυτές τις άριες. Ο Μότσαρτ μού φαινόταν πλέον ο πιο σημαντικός άνθρωπος που είχε υπάρξει ποτέ, το μουσικό του μεγαλείο αποτέλεσμα όχι ταλέντου αλλά της υπέρμετρης ευφυΐας του. Θεωρούσα, προφανώς εσφαλμένα, πως είχε καταφέρει να συλλάβει τέτοιους συνδυασμούς νοτών και συγχορδιών, χάρις όχι στην εγγενή του μουσικότητα, αλλά σε μια οξυδέρκεια που έλειπε από οποιονδήποτε άλλον είχε περάσει ποτέ από αυτόν το δύσμοιρο πλανήτη, του Μπαχ συμπεριλαμβανομένου. Δε συνέθετε. Ανακάλυπτε απλώς συνδυασμούς που υπήρχαν από πριν. Ήξερε πού να ψάξει ή ίσως κάποιο απόκοσμο ον τού ψιθύριζε το μυστικό στ’ αυτί. Οι μελωδίες του ήταν πάντα τόσο έξυπνες, τόσο ευκίνητες, τόσο αιθεροβάμονες, υπερίπταντο του ακροατή και του μουσικού και κανείς δεν μπορούσε ποτέ να τις γραπώσει και να τις φέρει κάτω στη γη. Οι όπερές του ήταν αντιπροσωπευτικές αυτής της αιθεριότητας. Μετά τη συνάντηση με τον Ευθύμη, έτρεξα στο κοντινότερο δισκάδικο και αγόρασα τους Γάμους του Φίγκαρο και τον Μαγεμένο Αυλό και τους άκουσα ξανά και ξανά. Ήταν οι μόνοι δίσκοι που έπαιζαν στο πικάπ μου για τον επόμενο μήνα, προς εκνευρισμό των γονιών μου και της Χριστίνας.

(από το Μελόδραμα)