Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Ρίτα # 26

Τουλάχιστον ήταν μόνη της στο Λονδίνο. Ένοιωθε σαν ηρωίδα σε τραγούδι των Pulp. Ναι, ήταν τόσο ποιητικά μόνη της. Μόνο που της έλειπε ένας Τζάρβις. Ο μόνος που είχε ήταν ο παιδικός της φίλος, που έγραφε ποιήματα και που είχε έρθει κι αυτός πρόσφατα στην αγγλική πρωτεύουσα. Ήταν καψούρης μαζί της, αλλά ήταν ένα απλώς παιδάκι, κι άλλωστε, δεν μπορούσε να καταλάβει τι πήγαινε να πει μοναξιά, τι πήγαινε να πει κατάθλιψη. 
-Άσε, ρε συ, είμαι τόσο down.
-Όχι, δεν είσαι.
-Ναι, είμαι. Εσύ που το ξέρεις ότι δεν είμαι;
-Ρίτα, το ξέρω. Δεν έχεις κανένα από τα συμπτώματα και, κυρίως, δεν έχεις καμία από τις συνέπειες. Θες να βγούμε;
Βγήκανε. Περάσανε καλά, μέχρι που κάποια στιγμή, εκείνος μελαγχόλησε.
-Τι σου συμβαίνει;
-Σε αντίθεση με σένα, που νομίζεις πως έχεις κατάθλιψη, εγώ έχω όντως.
Της έδειξε τη συνταγή του γιατρού.
-Και τώρα τι κάνουμε;
-Θα παίρνω φάρμακα.
-Για αυτό δεν ήπιες όλο το βράδυ;

Εκείνος ένευσε καταφατικά. Τον αγκάλιασε. Χωρίστηκαν μετά από λίγο. Μα όταν η Ρίτα γύρισε σπίτι της, ένοιωθε ήδη ερωτευμένη μαζί του, με έναν τρόπο που δεν περίμενε ποτέ πως θα συμβεί, μόνο και μόνο επειδή εκείνος έπασχε από κάτι που εκείνη ονειρευόταν όλη την ενήλικη ζωή της. Και τώρα, πώς θα του το έλεγε;

1 σχόλιο: