Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα

Επιστρέφω συχνά σε αυτό τραγούδι, όχι μόνο γιατί ακούγεται στο πρώτο μου βιβλίο (ο πρωταγωνιστής χρησιμοποιεί το πρώτο δίστιχο σαν το μότο του δικού του πρώτου βιβλίου), αλλά και γιατί το θεωρώ ένα από τα πιο σπουδαία παραδείγματα της στιχουργικής τέχνης του Μόρισι. Ο John Peel είχε κάποτε πει πως οι στίχοι των Σμιθς είναι χιουμοριστικοί, και τουλάχιστον ο συγκλονιστικός κατά τα άλλα στίχος I dreamt about you last night / and I fell out of bed twice, προσδίδει μια κάποια αληθοφάνεια στον ισχυρισμό αυτό. Σε ονειρεύτηκα χτες, κι έπεσα από το κρεβάτι δύο φορές. Υπάρχει κάτι κωμικό σε αυτήν την εικόνα απόλυτου, απελπισμένου πάθους, και ο στιχουργός φυσικά το ξέρει. Το χιούμορ φυσικά δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο, αλλά χρησιμοποιείται σαν ένα αντίβαρο στην (υπερβολική;) μελαγχολία.

 Στο Ηeaven knows I̕ m miserable now, όταν ο αφηγητής σχολιάζει πως what she asked of me at the end of the day / Caligula would have blushed, δεν είναι σαν να μας προτρέπει να γελάσουμε σε βάρος του – και σε βάρος των εαυτών μας – για τη σεξουαλική απειρία του και την υπερβολική ντροπαλοσύνη του; Τι είναι το Girlfriend in A Coma, αν όχι ο πιο κωμικός απολογισμός μιας σχέσης αγάπης-μίσους;

            Ή μήπως είναι ο χρόνος που μας επιτρέπει να τα βλέπουμε έτσι; Σίγουρα, όταν είσαι όντως 16, clumsy and shy, δεν βρίσκεις το κουράγιο να γελάσεις με τα προβλήματά σου, αλλά όταν είσαι 33 στα 34; Τότε αυτοί οι στίχοι, που τους έχεις ακούσει και τραγουδήσει όλη σου σχεδόν τη ζωή, παίρνουν ένα άλλο νόημα, χωρίς, ωστόσο, να χάνουν ούτε γραμμάριο από την ανθρωπιά τους. Και συνεχίζεις να διαβιείς με αυτούς τους στίχους, με αυτούς τους ήχους, λίγο πιο ώριμος, λίγο πιο έτοιμος να δεχτείς την προβληματικότητά σου.