Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Ρίτα # 15

Πολλά μικροπροβλήματα συνθέτουν μιαν αναπηρία. Έτσι σκεφτόταν τη ζωή της πια. Δεν βρισκόταν κανείς να της πει πως μια κρίση μελαγχολίας δεν ισοδυναμούσε σε καμία περίπτωση με κατάθλιψη. Μέχρι που πήγε σε ψυχίατρο, κι αυτός της είπε πως δεν είχε κανέναν λόγο ανησυχίας.
-Είσαι σίγουρος;
-Φυσικά! Είσαι απολύτως υγιής.
-Δεν ξέρεις τι λες. Θα πάω σε κάποιον άλλον.
-Σε όσους και να πας, το ίδιο θα σου πουν.
-Και τότε, τι θα κάνω;
-Δεν ξέρω. Θα συνεχίσεις τη ζωή σου.
-Πώς;
Ο ψυχίατρος ανασήκωσε τους ώμους του.
-Όπως τη συνεχίζουν όλοι. Υγιείς-ξεϋγιείς.
Και με αυτό, η Ρίτα έφυγε από το γραφείο. Όπου κι αν πήγε στη συνέχεια, της είπανε τα ίδια. Μα να μην βρίσκεται κάποιος να την πιστεύει;
Μήνες μετά, συνάντησε τυχαία τον πρώτο εκείνο ψυχίατρο.
-Είδες; Είσαι ακόμα ζωντανή. Είσαι ακόμα καλά.
-Η καρδούλα μου το ξέρει.
-Η καρδούλα σου δεν ξέρει τίποτα. Η καρδούλα σου έχει πλάσει ένα μύθο. Θέλεις να πιστεύεις πως έχεις προβλήματα, γιατί νομίζεις πως αυτό σε κάνει πιο γοητευτική.
-Όχι, δεν είναι αυτό.
-Αυτό είναι. Ενώ είσαι μια χαρά γοητευτική όπως είσαι.
-Βρίσκεις;
-Ναι. Μάλιστα, την πρώτη φορά που ειδωθήκαμε, ήθελα να σου ζητήσω να βγούμε.
-Και γιατί δεν το έκανες;
-Υπάρχουν κάποιοι κανόνες στη σχέση ιατρού-ασθενούς.
-Ναι, αλλά δεν είμαι ασθενής.
-Δίκιο έχεις. Θες να βγούμε, λοιπόν;
-Εντάξει. Αλλά αν στην πορεία ανακαλύψεις πως είμαι τρελή…

-Μην ανησυχείς, ξέρω έναν καλό ψυχίατρο. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου