Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Δισκοφρένεια: Auteurs - New Wave

Θέλει κότσια να ονομάζεις τον πρώτο σου δίσκο (οποιονδήποτε δίσκο, εδώ που τα λέμε, αλλά ειδικά τον πρώτο) New Wave, προσδιορίζοντας έτσι τον εαυτό σου ως το νέο κύμα της μουσικής, ειδικά σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε στην ουσία μια ξεκάθαρη κυρίαρχη τάση – το 1993, το grunge είχε αρχίσει να αργοπεθαίνει και η Britpop και το trip hop δεν είχαν πάρει ακόμα τα πάνω τους. Το ότι ο δίσκος αυτός, το ντεμπούτο των Auteurs, δεν κατάφερε να επιβάλει ως κυρίαρχο το μουσικό ιδίωμα που ευαγγελιζόταν, δεν αφαιρεί τελικά τίποτα από το μεγαλείο του και μάλλον αποδεικνύει πως η ιδιοφυία του Luke Haines δεν ήταν απλά μπροστά από την εποχή της, αλλά έξω από κάθε τάση και περίοδο. Ίσως τελικά ο Χέινς να ζούσε και δρούσε πάντα σε ένα παράλληλο σύμπαν, το οποίο χρειαζόταν πνευματικός μόχθος και συγκέντρωση προκειμένου να επισκεφτείς, να εκτιμήσεις και τελικά να κατοικήσεις. Ένας κόσμος μελωδιών που ήταν εύπεπτες αρκεί να τους το επέτρεπες – καθώς δεν έμοιαζαν με οτιδήποτε είχες ακούσει μέχρι τότε – και στίχων απρόβλεπτων, βρώμικων, πικρόχολων και απρόσμενα αστείων (“I want to kill your sister/ with some business advice”), στίχων από την πένα κάποιου που δεν τα έχει καλά ούτε με τον εαυτό του ούτε με όλους τους άλλους – και ευτυχώς.
       Ο Χέινς σε όλη του την καριέρα, ήδη από τον πρώτο του δίσκο, θέλει να κάνει έξυπνη ποπ, αλλά με τους δικούς τους όρους, έξυπνη ποπ όπως την καταλαβαίνει εκείνος. Δείχνει να μισεί την επικρατούσα άποψη για το τι είναι όμορφο και ευφυές και καλαίσθητο (εξ ου και η αποστροφή του για τους Μπιτλς) και θέλει να την ανατρέψει, προτείνοντας, σε αντιδιαστολή, τη δική του εκδοχή. Αυτός εδώ ο δίσκος είναι μια πρώτη -χορταστική - επαφή με την βιτριολική του πένα και τη μουσική του δεινότητα.        
         Το New Wave των Auteurs, όπως λέγανε κάποτε και τα αγγλικά μουσικά περιοδικά “failed to set the charts alight”, και σε αυτές τις μέρες μετα-χιπστεριάς που διανύουμε δεν γίνεται καν λόγος για αυτό. Κι όμως, άντεξε στη δοκιμασία του χρόνου πολύ καλύτερα από άλλα βρετανικά κιθαριστικά άλμπουμ εκείνης της εποχής. Είναι το είδος του άλμπουμ που σε αναγκάζει να το επισκεφτείς ξανά και ξανά, να το ακούσεις μόνος σου (κυρίως μόνος σου) και να βαλθείς να το αναλύσεις κάθε φορά από την αρχή και να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι είναι αυτό που το κάνει τόσο σπουδαίο, έχοντας, εν τω μεταξύ εθιστεί ακόμα περισσότερο στον τόσο ιδιαίτερο, κοφτό, περιπετειώδη, σκοτεινά γκλαμ αλλά αντι-γκλαμουράτο ήχο του. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιανουάριο σε χορταστική επανέκδοση από την Cherry Red. Ακούστε το και θα καταλάβετε. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου