Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Ρίτα # 30 (και τελευταία)

Έβαζε μουσική για να χορεύουν οι κοπέλες – αλλά τον ένοιαζε μόνο εκείνη που δεν χόρευε ποτέ της. Την έβλεπε κάθε Παρασκευή βράδυ να μπαίνει στο μαγαζί, γύρω στις έντεκα το βράδυ, να κάθεται σε μια γωνιά και να πίνει απλώς το ποτό της, χωρίς να κάνει τίποτε άλλο, πάντα κομψή αλλά και πάντα μελαγχολική και μόνη. Ώσπου, μια φορά, η κοπέλα – που ο ντιτζέι είχε μάθει από τον μπάρμαν πως την έλεγαν Ρίτα – έμεινε στο μπαρ μέχρι τα ξημερώματα του Σαββάτου. Ο ντιτζέι συνήθιζε στο κλείσιμο να βάζει κάποιο πιανιστικό κομμάτι κλασσικής μουσικής – κάτι από τις παραλλαγές Γκόλντμπεργκ ή κάποια σονάτα του Μπετόβεν ή κάτι τέτοιο. Εκείνο το ξημέρωμα, έβαλε –κάπως αταίριαστα – ένα νυχτερινό του Σοπέν. Δεν περίμενε καμιά άλλη αντίδραση από τους ακροατές του πέρα από μελαγχολικά βλέμματα. Κι όμως – ω! του θαύματος! – λίγα μέτρα μετά την έναρξη του έργου, η Ρίτα σηκώθηκε όρθια – περήφανη, αγέρωχη, τέλεια – και χόρεψε έναν παράξενο χορό μόνη της, σαν να μην υπήρχε κανένας άλλος στην αίθουσα παρά εκείνη και ο φανταστικός της εραστής. Με το πέρας του κομματιού, σηκώθηκε κι έφυγε, χωρίς καν να πληρώσει.
Ήταν ένα αναπάντεχο, τελειωτικό χτύπημα για τον νεαρό ντιτζέι. Μετά από αυτό, δεν μπορούσε να περιμένει τίποτα καλύτερο από την τέχνη του. Δεν ήταν δυνατό να βιώσει πιο δυνατή συγκίνηση από αυτή. Δεν ξανάπαιξε σε μαγαζί, δεν ξανάβαλε δίσκους σε κάποιο μπαρ. Έπιασε μια κανονική δουλειά, κι άκουγε μουσική μόνο στο σπίτι του. Τις σπάνιες φορές που έβαζε να ακούσει Σοπέν, θυμόταν αυτήν την τέλεια μορφή απέναντί του, να χορεύει σαν άγγελος και σαν δαίμονας μαζί, σαν λευκή νύφη και σαν σκοτεινή μαινάδα, σαν άκακο κορίτσι και σαν την πιο επικίνδυνη γυναίκα. Ήταν η πιο συγκλονιστική ανάμνησή του. 

2 σχόλια:

  1. Και η τελευταία Ρίτα φοβερή. Οι αγαπημένες μου είναι οι: 6, 11, 13, 20, 26 και οι 30. Είναι όλες πολύ ωραίες η καθεμία για άλλο λόγο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ' ευχαριστώ πολύ! Συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, δεν το είδα εγκαίρως το σχόλιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή