Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Ρίτα # 29

Η Βάκχη. Έτσι χαρακτήριζε τον εαυτό της η Ρίτα. Αλλά ερωτεύτηκε τον πιο καθωσπρέπει άντρα, ένα συνεσταλμένο βιολιστή, έστω κι αν αυτό συνέβη για το βακχικό στοιχείο της μουσικής του, ένα σχεδόν ροκ εν ρολ τρόπο να προσεγγίζει το βιολί. Αυτός από την πλευρά του, την είχε ερωτευτεί γιατί ήταν όλα αυτά που δεν ήταν εκείνος και, συνάμα, όλα αυτά που προσπαθούσε να πει, κάθε φορά που έπιανε στο χέρι του το βιολί και το δοξάρι. Μα όταν είπανε να ζήσουνε μαζί, δεν υπήρχε σωτηρία. Δεν άντεχε τη σταθερότητά του, δεν άντεχε την αστάθειά της. Βέβαια, όταν τα κορμιά τους ενώνονταν, ήταν ο Διόνυσος και η Μαινάδα, μεθυσμένοι από το κρασί του έρωτα και της μουσικής.
Δεν μπόρεσαν να αντέξουν για πολύ. Μα θα θυμόντουσαν για πάντα αυτές τις στιγμές έκστασης και γαλήνης που είχαν νιώσει ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Εκείνος, λίγο περισσότερο από ό,τι εκείνη. Όταν, λοιπόν, συνέθεσε την πρώτη του συμφωνία, την Baccha Lacrimosa, την αφιέρωσε στη Ρίτα, ελπίζοντας πως θα την συγκινούσε αρκετά ώστε να πειστεί να επιστρέψει κοντά του. Η Ρίτα πήγε στην πρεμιέρα, επίσημη καλεσμένη, ελπίζοντας πως θα άκουγε κάτι που θα της άλλαζε εκ νέου τη ζωή. Άκουσε όλο το έργο με αφοσίωση και έκσταση. Μελαγχόλησε στα λυπητερά κομμάτια, τονώθηκε στα δυναμικά, αλλά αυτό που της έμεινε στο τέλος ήταν μια γεύση πικρή. Έτσι τελείωνε η συμφωνία, σαν μια ωδή στην απογοήτευση. Ήθελε να φύγει αμέσως, αλλά εκείνος την πρόλαβε.
-Δεν σου άρεσε;
-Δεν είναι αυτό…
Τους διέκοψαν οι θαυμαστές του, που είχαν έρθει να του δώσουν συγχαρητήρια. Η Ρίτα χάθηκε στο πλήθος. Σκέφτηκε πως ήταν καλύτερα έτσι.
Μα, επιστρέφοντας στο σπίτι της, στο σπίτι που είχε κάποτε μοιραστεί μαζί του, τον βρήκε και πάλι εκεί, να την περιμένει με το σμόκιν του και το βιολί του.
Κάνανε έρωτα, μα το επόμενο πρωί άρχισε και πάλι ο πόλεμος.
-Εσύ δεν ήθελες να με ξανακερδίσεις; του είπε τελικά.
-Ναι, της απάντησε.
-Για αυτό δεν έγραψες όλα αυτά τα κομμάτια;
-Ναι.
-Και τώρα τι κάνουμε;
-Μένουμε μαζί, για χάρη της μουσικής.
Τον κοίταξε για λίγο σιωπηλή.
-Ή χωρίζουμε, για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου