Τελεολογία

[Ένα ποίημα - ας το πούμε έτσι, πρόσφατα μου διαμηνύθηκε πως η ποίηση δεν είναι το φόρτε μου - που γράφτηκε μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές (άρα αναφέρεται - ελπίζω - στους έως τότε πρωθυπουργούς), αλλά το οποίο εκφράζει, πιστεύω, ένα γενικευμένο αίσθημα τα τελευταία χρόνια, και ειδικά τους τελευταίους μήνες.]

Τελεολογία

Αυτό το τέλος που δεν έρχεται ποτέ

Κι όμως, το νοιώθουμε σαν να ’χει φτάσει ήδη

Μήπως να ’ρχότανε, ω, άγνωστε Θεέ,

Κι έτσι ν’ αρχίζαμε καινούριο πια ταξίδι;

Αυτό το τέλος, τούτ’ η μόνιμη απειλή

Μια καραμέλα που διαρκώς την πιπιλάνε

Ψευδοπροφήτες, δανειστές, πρωθυπουργοί

Και τραπεζίτες που την πάρτη τους κοιτάνε

Πόσο χειρότερο να είναι, δηλαδή,

Από το πρόσφατο, το μόνιμο σκοτάδι;

Από μια οθόνη που διαρκώς μονολογεί

Και που το δάγκωμα αυτή το λέει χάδι;

Αυτό το τέλος που διαρκώς μας απειλούν

Πως θα μας λιώσει, πως θα μας εξαφανίσει

Μονάχα εκείνους θε να κάνει να σβηστούν

Κι εμάς γερότερους κι ελεύθερους θα αφήσει