Σπάνια ταυτίστηκε περισσότερο η λέξη φινέτσα, αυτό το τόσο άσχημο σημαίνον, που όμως ανταποκρίνεται σε ένα σημαινόμενο που όλοι εκτιμάμε, ανεξαρτήτως πολιτικής ή άλλης τοποθέτησης, με άλλο πρόσωπο του ελληνικού δημόσιου βίου απ' όσο με τη Λίλη Παπαγιάννη, που έφυγε χτες από τη ζωή - πλήρης ημερών, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό που τη χαρακτήριζε: ήταν επίσης η σπάνια ομορφιά της, η τόσο μελωδική άρθρωσή της και, φυσικά, το υποκριτικό της ταλέντο, που δεν εκτιμήθηκε ίσως όσο θα έπρεπε. Στις ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε και που προβάλλονται ακόμα στην ελληνική τηλεόραση, ξεχώριζε και θα ξεχωρίζει πάντα, ως ένα πλάσμα ασυνήθιστης χάρης. Εκτός των άλλων, των πιο εμπορικών κινηματογραφικών ρόλων της, η Λίλη Παπαγιάννη μπορούσε να καυχιέται πως έπαιξε σε δύο από τις καλύτερες (και γι' αυτό παραγνωρισμένες, τότε και τώρα) ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του εξήντα: το Ταξίδι (1962) του Ντίνου Δημόπουλου και την Εκδρομή (1966) του επίσης παραγνωρισμένου Τάκη Κανελλόπουλου. Καλό της ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου