Στο σύμπαν των ελληνικών συστημικών μίντια, με τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά, οι επικήδειοι για τον Γκύντερ Γκρας, που έφυγε από τη ζωή προχτές, περιορίστηκαν στο ποίημα που είχε γράψει για τη χρεοκοπημένη Ελλάδα (μια λογοτεχνική πράξη αξιέπαινη και ευπρόσδεκτη, αλλά η οποία δεν τον ορίζει ούτε σαν καλλιτέχνη ούτε σαν άνθρωπο) και στο "σάλο" που προκάλεσαν κάποια από τα βιβλία του. Για το ότι έφερε αντιμέτωπη τη Γερμανία με τα φαντάσματα του παρελθόντος, για το ότι είχε πάντοτε το θάρρος της γνώμης του, για το ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει λογοτέχνης που να έχει το κουράγιο και τη θέληση να κάνει τα παραπάνω (και μην μου πει κανείς για "πνευματικούς ταγούς" και "λογοτέχνες" όπως η Σώτη Τριανταφύλλου και ο Χρήστος Χωμενίδης), για το ότι ακόμα κι αν υπήρχε, δεν θα είχε πρόσβαση στα μέινστριμ μίντια, ούτε λόγος.
Ο Γκρας ήταν ένας κατεξοχήν λογοτέχνης, ένας κατεξοχήν πνευματικός άνθρωπος, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν άφησε έξω από την τέχνη του δύο έννοιες που για τους Έλληνες ομοτέχνους του, αν εξαιρέσεις μια πρόσφατα αναδυόμενη γενιά γραφιάδων, είναι, στην ουσία, ταμπού: την πολιτική και την ιστορία. Ο αποθανών έκανε συνειδητή προσπάθεια να χρησιμοποιήσει το μυθιστόρημα σαν ένα καθρέφτη μέσα στον οποίο υποχρέωνε τον αναγνώστη να δει τον εαυτό του, τα λάθη του, τις ουλές του, τους σκελετούς στη ντουλάπα του. Κατά το κοινώς λεγόμενον, δεν "μάσησε τα λόγια του". Αυτή είναι μια αρετή που πέρασε απαρατήρητη από τους Έλληνες δημοσιογράφους. Δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητη από τους Έλληνες συγγραφείς και τους Έλληνες αναγνώστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου