Νεμπράσκα, του Αλεξάντερ Πέιν

Ογδοντάρης που τα έχει κάπως χαμένα λαμβάνει επιστολή που τον ενημερώνει πως κέρδισε ένα εκατομμύριο δολάρια σε διαγωνισμό (στον οποίον δεν έλαβε καν μέρος). Όλοι γύρω του προσπαθούν να του δώσουν να καταλάβει πως πρόκειται είτε γα απάτη είτε για διαφημιστικό κόλπο, αλλά εκείνος είναι ανένδοτος – έχει αποφασίσει να πάει στη Νεμπράσκα να παραλάβει το έπαθλο, έστω και με τα πόδια. Τελικά, πείθει τον μικρότερο γιο του να τον πάει ως εκεί με το αυτοκίνητο.

Μπορεί μια τόσο απλή υπόθεση να αποτελέσει την πρώτη ύλη για μια σημαντική τελικά ταινία; Ο Αλεξάντερ Πέιν δείχνει ότι μπορεί. Τον βοηθούν σε αυτό η εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία, η ενδιαφέρουσα μουσική και οι εξαιρετικές ερμηνείες – ειδικά της Τζουν Σκουίμπ.

Ξεχάστε, πάντως, όσα ακούσατε περί road trip αυτογνωσίας και όλα αυτά τα κλισέ που αναμασούν οι έλληνες κριτικοί. Το θέμα του Νεμπράσκα είναι κάτι πολύ πιο απλό. Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας, ο Γούντι Γκραντ, παιγμένος επιτυχημένα από τον Μπρους Ντερν, δεν είναι κάποιος που αναζητά την αυτογνωσία – ούτε και τη βρίσκει τελικά (σπόιλερ). Μεγαλωμένος στην ενδοχώρα των Ηνωμένων πολιτειών, μακριά από τις μεγαλουπόλεις, μακριά από την ντόλτσε βίτα των αστικών κέντρων, ήταν εξ αρχής καταδικασμένος σε μια ζωή ταπεινή, μάλλον θλιμμένη, όπου οι μόνες απολαύσεις ήταν μια μπίρα (ή πέντε) μετά τη δουλειά και η βαρετή τηλεόραση των τοπικών σταθμών – σαν εκείνον όπου δουλεύει ο μεγαλύτερος γιος του. Αυτό που γυρεύει ο Γούντι είναι η αξιοπρέπεια, η γνώση πως δεν χαράμισε τη ζωή του. Αυτό είναι που τον ωθεί προς αυτό το ταξίδι στη Νεμπράσκα.

Εκεί που οι περισσότερες αμερικάνικες ταινίες παρουσιάζουν τους κατοίκους αυτής της ενδοχώρας σαν καρικατούρες, σαν ηλίθιους, φιλοχρήματους, φανατικούς, πολεμοχαρείς, ο Πέιν τους δείχνει σαν απλούς, όμορφους ανθρώπους (όχι, φυσικά, όλους) και σε ωθεί (διακριτικά) να ταυτιστείς μαζί τους κι όχι να ταχθείς απέναντί τους. Η Νεμπράσκα, λοιπόν, είναι διπλά σημαντική, και για το πώς φέρεται στους ήρωές της και για το πώς φέρεται στους θεατές.