Ο Στέλιος το σκέφτηκε ξανά και βρήκε γελοία,
ακόμα και ανώριμη, αυτήν του την εμμονή με τα bildungsroman, με
την ίδια την λέξη και με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Άλλωστε, ό,τι μπορούσε να
προσφέρει στο είδος, το είχε ήδη προσφέρει με το Μαμόθρεφτο. Σε αντίθεση προς την επικρατούσα αντίληψη, το Μαμόθρεφτο δεν αφορούσε τον ίδιο. Αφορούσε
τον αδερφό του. Όσο γι’ αυτό που περιγραφόταν στο βιβλίο, δεν ήταν το μίσος για
τους γονείς. Ήταν ο απογαλακτισμός, η διαμόρφωση μιας προσωπικότητας στιβαρής,
η ενηλικίωση. Και ήταν ο Πέτρος που το είχε καταφέρει αυτό, ο Πέτρος που είχε
κατορθώσει να γίνει άντρας, ο Πέτρος που μπορούσε πια να στέκεται στα πόδια του.
Αυτός είχε σπάσει το κέλυφος, είχε σμιλεύσει τον πραγματικό του εαυτό. Ο
Στέλιος παρέμενε ακόμα κλεισμένος μέσα στον κύβο από μάρμαρο· συνέχιζε να είναι
το παιδάκι που ήταν πάντα, γι’ αυτό και δεν θα τολμούσε ποτέ να κάνει τον εαυτό
του ήρωα ενός τόσο αισιόδοξου μυθιστορήματος. Άλλωστε, για κάποιον με τόσο βαρύ
σύνδρομο καταδίωξης, συνιστούσε αυτοκτονικό άλμα να γράψει ένα βιβλίο όπου να
εκθέτει τόσο απροκάλυπτα τον εαυτό του, τις ήττες και τις αδυναμίες του. Όχι, ο
Ζαχαρίας Παπασταύρου ήταν στην πραγματικότητα ο αδερφός του.
Ελληνική Ασφυξία, σελ. 78
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου