Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Αποζημίωσηπαρηγοριάανταμοιβή

Σπάνια ανταμοιβή, για έναν άσημο συγγραφέα: μια όμορφη γυναίκα, με το πρόσωπό της να λάμπει από περιέργεια, να σε ρωτάει: "Και μετά, τι γίνεται;"





Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Για τον Ρόι

Έχοντας περάσει χρόνια χαραμίζοντας το (όποιο) δικό μου, έχω αναπτύξει πλέον ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το ζήτημα του Ταλέντου, το χαράμισμά του, τη συνειδητοποίησή της ύπαρξής του, την ευθύνη του κατόχου του απέναντί του. Αυτό ήταν το θέμα με απασχόλησε και σήμερα, όταν, περιδιαβαίνοντας διάφορες ηλεκτρονικές εφημερίδες που ασχολούνται με τα αθλητικά, το μάτι μου έπεφτε σε θρήνους (κεκαλυμμένα κηρύγματα, στην ουσία) σχετικά με το πώς ο Ρόι Τάρπλεϊ χαράμισε το δικό του, πλούσιο χάρισμα.

Ναι, είναι αλήθεια πως ο εκλιπών δεν κατάφερε να κάνει όσα θα μπορούσε. Αλλά δεν πέτυχε και λίγα. Κυρίως κατάφερε να γίνει ουσιαστικά αγαπητός, να κινηθεί σε επίπεδα δημοφιλίας που πιο πετυχημένοι συνάδελφοί του δεν γνώρισαν ποτέ, και σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο να θρηνούν γι' αυτόν. Δεν βλέπω τίποτα το κακό σε αυτό, τίποτα που να αποδεικνύει πως "πήρε τη ζωή του λάθος". Βλέπω μόνο έναν άνθρωπο, χαμένο πλέον, που έζησε τη ζωή του με τον τρόπο που ήθελε εκείνος και που πρόλαβε, ανάμεσα σε λάθη και παλινωδίες, να καταφέρει πράγματα που άλλοι μπορούν μόνο να ονειρεύονται. 

Ο Ρ.Τ. πέρασε, μεταξύ άλλων, και από την ομάδα που αγαπάω (συγκρατημένα πλέον, λόγω του ειδεχθούς συνθήματος-νοοτροπίας NO POLITICA και της άρνησής τους να καταδικάσουν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα), και ήταν από τους ανθρώπους που με έκαναν να αγαπήσω το μπάσκετ. Καλό του ταξίδι.