(Αυτό εδώ δεν είναι ένα λογοτεχνικό ποστ. Σχετίζεται, ωστόσο, με την πνευματική δημιουργία.)
Κατεβαίνοντας τις προάλλες τη Μεσογείων προς το κέντρο, είδα πως κοντά στην οδό Φειδιππίδου είχε ανοίξει ένα καινούριο κατάστημα που έφερε ως ονομασία το επώνυμο του πιο διάσημου ίσως επιστήμονα του εικοστού αιώνα. Η όλη υπόθεση θα ήταν ασήμαντη - καθώς το συγκεκριμένο επώνυμο είναι μάλλον συνηθισμένο (όχι, πάντως, εξαιρετικά ασυνήθιστο) στη γερμανική γλώσσα - αν δίπλα του δεν απεικονιζόταν το χαρακτηριστικότατο πρόσωπο του επιστήμονα αυτού σε μια υποτίθεται κωμική πόζα.
Θυμήθηκα αμέσως την περίπτωση ενός άλλου μαγαζιού, που λειτουργούσε κάποτε στην Ακαδημίας και το οποίο έφερε το όνομα "Ρέντφορντ", με την εικόνα του πρωταγωνιστή των "Τριών Ημερών του Κόνδορα" δίπλα στην επιγραφή. Θυμήθηκα επίσης τις αμέτρητες κρεπερί, καφετέριες κτλ. που ονομάζονται Αστερίξ και έχουν δίπλα στην επιγραφή το γνωστό σκίτσο του Ουντερζό. Τα παραδείγματα είναι, βασικά, αμέτρητα.
Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι μαγαζάτορες, που ανοίγουν επιχειρήσεις με επωνυμίες τα ονόματα τρίτων, είτε υπαρκτών προσώπων είτε επινοημένων, καταλαβαίνουν πως για κάτι τέτοιο απαιτείται ειδική άδεια, πως ένα επινοημένο πρόσωπο είναι το προϊόν του πνευματικού μόχθου ενός άλλου ανθρώπου, ενός ανθρώπου που θέλει να διαχειρίζεται το δημιούργημα της φαντασίας του όπως εκείνος θέλει και να το συνδέει μόνο με πράγματα που του αρέσουν και τον αφορούν. Αναρωτιέμαι, επίσης, αν καταλαβαίνουν πως η φυσιογνωμία και το ονοματεπώνυμο ενός υπαρκτού προσώπου ανήκουν μόνο σε εκείνο και πως μόνο εκείνο έχει το δικαίωμα να τα εκμεταλλεύεται (αν το θελήσει) αλλά και να απαγορεύσει την εκμετάλλευσή τους από τρίτους.
Αυτή η νοοτροπία δείχνει ακριβέστατα όχι μόνο την λογική της προχειρότητας και της αδιαφορίας που διατρέχει αυτήν εδώ τη χώρα, αλλά και την απαξίωση των καλλιτεχνών ως ανθρώπων και ως επαγγελματιών. Είναι σαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να πιστεύουν πως ο πνευματικός μόχθος δεν είναι τίποτα αξιοσημείωτο, δεν είναι, δηλαδή, πραγματικός μόχθος. Είναι σαν να πιστεύουν πως οι καλλιτέχνες δεν ασχολούνται με κάτι σοβαρό. Είναι σαν να πιστεύουν πως τα πνευματικά δικαιώματα δεν είναι αληθινά δικαιώματα.
Είχα αποφασίσει να γράψω αυτό το ποστ προχθές. Τελικά, λόγω χρόνου, δεν μπόρεσα. Το γράφω σήμερα, έχοντας, εν τω μεταξύ, ανακαλύψει αυτή την ενδιαφέρουσα περίπτωση λογοτεχνικού "μόχθου". Το ότι ο πρωταγωνιστής της είναι βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος δεν μου προκαλεί καμιά έκπληξη, καθώς το κόμμα αυτό διέπεται σε όλα του (και όχι μόνο σε όσα αφορούν την καλλιτεχνική δημιουργία και τα δικαιώματα των καλλιτεχνών) από τη νοοτροπία που περιγράφω στην αμέσως προηγούμενη παράγραφο.